Pencerenin önünde çiçekler vardı.Çiçekli elbisemi giymeliyim dedim.Durdum baktım.Duvarda bir saat.Saat duvar gibi durmuş.Yanımda biri uyumuş ama sabah olmadan yok olmuş.Çok yağmurlu bir günde aynaya bakarken gözlerimin ne kadar güzel olduğunu farkettim.Bir güneş bulsam takip edecektim bu sabah.Belki de bir yıldız,güneş gibi..Saçlarımı yıkamak istedim.Ama çok yağmur yağıyordu.Belki bir güneş bulsam.
Ağaçlara bakıyorum biliyor musun?Onları izliyorum.Unuttuğum her şeyi bir bir hatırlıyorum.Kendimi asla ait hissetmediğim o şehri.Arkadaş toplantılarımızı.Şarap kadehlerimi,saçıma taktığın o tokayı.Mutfak dolaplarının rengini beğenmeyişimi.Bildiğin bir yer vardı.Bana öyle söylemiştin.Gideceğimizi söylemiştin.Gelecektim seninle.Yağmur hiç bitmeyecek gibi.Bu odada tek başıma oturuyorum.59 yaşındayım ve söyleyecek hiçbir şeyim kalmadı.Nereye gideceğimi bilmiyorum.Bazen dayanamadığımı hissediyorum.Her şeyi düzelteceğim söz veriyorum.Ama göremiyorum Leonard.Ağaçları seyretsem de onları göremiyorum.Caddelerden geçen onlarca insana dokunamıyorum.Bütün gün bu lanet evin içinde dolanıyorum.Bazen sadece duruyorum.Durmaktan yoruldum.Çiçeklerden yoruldum.Bana her şeyin düzeleceğini söyle.Ben toprağa karışmak istiyorum.Toprağa dokunmak istiyorum.Gidebileceğim her yere gittikten sonra hiç bir yere gidemiyorum.Hiç kimseye söyleyemiyorum Leonard.Seni çok sevdiğimi ama seni terkedeceğimi kimseye söyleyemiyorum.Kendime bile anlatamıyorum.Neyi neden hissettiğimi kendime anlatamıyorum.Bazen küçülüyorum,yatakta uzanmışken kendime bakıyorum,duvarlara,kendime,pencereye,pencerenin önünde duran çiçeklere.Dışarı çıkmak istiyorum,seni bulmak.Kendimi teslim etmek.Kendimi geri almak.
Beklemedim mi sanıyorsun.Tek yaptığım buydu.Ben inanmadım Leonard.İnsanların sadece bekleyerek tükenebileceklerine inanmadım.Yanıldım biliyorsun.İnsanların en çok bekleyerek çürüyeceklerini anlayamadım.Neyi bekledin diye soracaksın biliyorum.Yapamadım Leonard.Kendimi hayatın içine bırakamadım.Ben yaşamayı hep bekledim.Tüm bu çiçekler,güzel kadınlar ve her şey.Hepsi sadece,çok fazlaydı.Tıkılıp kaldığım bu evde ölüyorum Leonard.Hayır,bu sabah da tüm diğerleriyle aynı.Bu sabah da bir başka uyanmadım.Belki de hiç uyanmadım.Bazen uyandığımı hissedemiyorum.Tanrı kadınları böyle ağır şeylerle sınamamalı.Belki de tanrı erkektir bilmiyorum.Delirdiğimi söylüyorlar.Onlara inanmak ya da inanmamak konusunda kararsızım.Ama gene de ben böyle devam edemiyorum.Tüm bu sokaklar caddeler varken ve insanlar birbirlerine bu kadar tepkisizken hiç bir şey söylemek istemiyorum artık.Ölmekten başka gidecek hiç bir yerim yok.Bir nehir yıkayabilir belki her şeyi.
Bu sabah bir başka uyandım Leonard.
Pencerenin önünde çiçekler vardı.Çiçekli elbisemi giymeliyim dedim.
Kahramanları öldüremiyorsan,yazarı öldüreceksin Leonard.Ben de öyle yapıyorum.Yazdığım ve yazamadığım tüm kahramanlarımdan özür diliyorum.
V.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder