Sana ne söylesem bilmiyorum.Zamanın değiştiremeyeceklerinden bihaber misin bu kadar?Buna delilik diyorsun.Ben neyi ne zaman tükettiğimi bilemeyecek kadar yoksunum akıldan.İnsan uzanıyor bazen bilirsin.Koşan bir çocuğu gömleğinin ucundan kavramak gibi..İnsan uzanıyor tutmaya.Neye uzansan tutamıyorsun.Elinde bir beyaz düğme kalıyor belki gömlekten.Çocuk kaçıyor gidiyor.Ne yapacaksın şimdi.Nereye gideceksin.Söyle bileyim o zaman,peki her şeyi aldıktan sonra ne isteyeceksin.Kimse sormayacak beni sana.Ben hiç olmamışım gibi.Bazen bir martı mezarlığında elimde simitle gezineceğim.İnsan nereye giderse gitsin gömlekli çocuklar görüyor.İnsan nereye giderse gitsin hep bir çığlık.Belki martı belki bir kadın.Artık ben o bildikleri adam değilim.Dünya bildiğimiz gibi değil artık. Ama yine de sonra bir gün gelecek,muhtemelen mayıs.Bir güneş olacak.Bir şey olacak.Herhangi bir şey işte.Anlayacaksın o an.Bir şeyler olduğunu anlayacaksın.Gömleğinin eksik düğmesini farkedeceksin.Nasıl kaçıp gittiğini hatırlayacaksın.Kaçıp gittiğini bilmediğini anlayacaksın.Gömleğinin rengini hatırlayacaksın.Sana nasıl uzandığımı.
Hayır değişmiyor insan.Ben değişmiyorum.O düğmeyi saklıyorum neresi olduğunu hatırlamadığım bir yerde.Sen büyümemişsin hiç.Çocukluk gömleğini giyiyorsun hala.Adam desen değilsin.Çocuk desen hiç.Ama gelip sorsam sana.Kime gittiğini sorsam.Neye kaçtığını sorsam.Hala deli diyeceksin bana.Yine de bekliyorum işte evimden geçmeni.
Seni ilk tanıdığım gibi gelsen bana.Başka kimse olmamış gibi.Başka kimse ölmemiş gibi.Hala hayattaymışsın gibi.
Bu defa,
Ben tutmasam gömleğinden,sen de gitmesen..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder