Şehre bir ölüm örtüsü değdi güneşin tam alnında yatarken delikanlılar.
Alındaki ter kırmızıya bulandı.
Misafir bir yaşamak düşlediler,ölme arzusu ya da daimi gidegenlik hali ayakların toprağa dokunduğu yerdeydi.
Şehre ölüm örtüsü değdi,hezeyana düştü on üç yaşındaki kirpikler
Memleketsizlik salgın bir hastalık eliyle büyüdü çığ kuşağında.
Yer yarıldı,yara kanadı,yere kan damladı..
Tanrı'nın eli omuzda unutulmuş son bir kirpikti.
Çok geç kaldı belki,
Evdekiler onun yolunu gözlerdi
Ya da o öyle zannederdi
Şehre değen ölüm örtüsünün altında.
Bir sonbahardı
Ne yaptıysam olmadı
O bahar son bahardı ..
Şehre ölüm örtüsü değdi o me'lum kasımda
O kirpikler hep on üç yaşında kaldı.
Ağlayamadı.
23 Ekim'e
...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder